Η αλήθεια είναι πως -πλην φωτεινών εξαιρέσεων διανοουμένων και ανθρώπων ανοιχτών οριζόντων- στο Ισραήλ δεν υπάρχει μεγάλη διάθεση θεσμικής συνύπαρξης με τους Παλαιστινίους. Η λύση των δύο κρατών, που επιθυμούν σχεδόν όλες οι χώρες, δεν είναι δημοφιλής όχι μόνο στους συντηρητικούς θρησκευτικούς κύκλους του Ισραήλ και στην κυβέρνηση Νετανιάχου, αλλά και στον ίδιο τον πληθυσμό. Οι επιθέσεις ένοπλων παλαιστινιακών ομάδων αλλά και ισλαμιστικών οργανώσεων κατά καιρούς (εντός και εκτός Ισραήλ) επιτείνουν το κακό κλίμα. Η προοπτική να οδηγηθούμε (τουλάχιστον σύντομα) σε ειρηνική λύση δύο κρατών (ισραηλινού και παλαιστινιακού, έστω στα σημερινά παλαιστινιακά εδάφη, αν και οι ίδιοι μιλούν για τα προ του 1967 «σύνορα») είναι ανίσχυρη. Το ζητούμενο τώρα από τη διεθνή κοινότητα είναι κατ’ αρχάς η κατάπαυση του πυρός και στη συνέχεια η δρομολόγηση διαπραγματεύσεων που θα προσδιορίζουν τους όρους συνύπαρξης των δύο λαών, με στόχο άλλη λύση με διάρκεια. Τα προηγούμενα προϋποθέτουν ισραηλινή κυβέρνηση χωρίς πολεμική διάθεση και τάσεις εποικισμού παλαιστινιακών εδαφών. Και παλαιστινιακή διοίκηση που θα είναι σε θέση να σταματήσει τις επιθέσεις οργανώσεων εναντίον πολιτών και ισραηλινών κοινοτήτων. Και τα δύο είναι δύσκολα. Διότι, πέρα από τη βούληση, απαιτούν και τη δύναμη επιβολής των σχετικών αποφάσεων. Εως σήμερα, τα ζητούμενα αυτά απουσιάζουν.